Wychodzę za mąż z miłości,
dobrowolnie, świadomie i z radością. Cieszy mnie myśl o spędzeniu życia z moim
ukochanym. Czuję spokój i pewność, że to co planuję jest dobre...
Obserwuję ciekawą sytuację, która mnie zaskoczyła. Chodzi o reakcję ludzi na informację o ślubie. Moja rodzina i bliscy znajomi przyjęli wiadomość z radością, gratulowali i zasypywali pytaniami o ślub, wesele, przygotowania. Trochę inaczej jest w przypadku dalszych znajomych, koleżanki z pracy i ze studiów (skończyłam już studia, ale utrzymuję kontakt z kilkoma osobami). Właściwie trudni mi określić jaka jest ich reakcja. To chyba zdziwienie połączone z lekkim niedowierzaniem, że powodem ślubu jest uczucie. Padają pytania czym zajmuje się narzeczony (w domyśle: ile zarabia), czy robimy duże wesele (w domyśle, czy mamy na to kasę), czy będziemy mieli gdzie mieszkać po ślubie (też pytanie o kasę). Nie wiem, czy dobrze odczytuje to lekkie zdziwienie, ale mam wrażenie, że radość i oczekiwanie na najważniejszy dzień w życiu wzbudza podejrzenia. Nie chwalę się tym i nie opowiadam tylko o ślubie. Staram się nie zamęczać ludzi sobą, nie zasypuję informacjami o sobie, tym bardziej to „lekkie zdziwienie” mnie zastanawia.
Wychodzę za mąż nie dlatego, że szukałam i znalazłam sponsora życiowego, nie wpadliśmy, nie jestem za stara i nie boję się, że zostanę starą panną. Nie lecę na dom i też nie jestem bogata, więc nie podejrzewam swojego narzeczonego o takie powody oświadczyn. Nie czuję też presji otoczenia, moja rodzina nie wymaga mojego zamążpójścia i urodzenia dzieci ku uciesze dziadków. Jestem samodzielna finansowo i raczej zaradna, nie potrzebuję opiekuna, który pozałatwia za mnie sprawy. Mój zamiar spędzenia życia z jednym, ukochanym człowiekiem też nie jest układem lub umową. Właściwie wszystko jest tak, jak być powinno. I to wszystko jest właśnie dziwne dla niektórych osób.
Niektóre kobiety szukają zaradnego i ustawionego finansowa faceta – to ich wybór. Być może spora grupa ludzi obawia się, że jeśli nie zwiążą się z osobą, z którą aktualnie są, to nigdy już nie znajdą kogoś bliskiego. Rozumiem, że lęk przed samotnością może być równie silnym uczuciem, co miłość. Wiem też, że presja społeczna jest duża. Jeśli wszystkie koleżanki wkoło i wszyscy kumple są już „po” to zwyczajnie człowiek może myśleć, że też powinien, szczególnie jeśli rodzina też dopytuje się o to.
Te wszystkie powody nie dotyczą mnie, nie boję się przyznać, że zależy mi na moim wybranku i nawet nie myślę o innych powodach do ślubu niż miłość . Dlaczego ludzi to dziwi? A może to ja mam zbyt idealistyczne podejście, być może, oni wiedzą więcej i myślą sobie, że cieszę się jak głupia? Często też słyszę, że po ślubie wszystko się zmienia, te słowa mają ostudzić moją radość, ale czy przez chwilę nie mogę cieszyć się radością, nawet jeśli faktycznie po ślubie wszystko się zmieni (mam nadzieję, że jednak nie)? Nie wyjdę za mąż myśląc, że po ślubie wszystko się zmieni - to byłoby bardzo smutne. Wychodzę za mąż z wiarą, że będę szczęśliwa przez całe życie, tak jak teraz.
Obserwuję ciekawą sytuację, która mnie zaskoczyła. Chodzi o reakcję ludzi na informację o ślubie. Moja rodzina i bliscy znajomi przyjęli wiadomość z radością, gratulowali i zasypywali pytaniami o ślub, wesele, przygotowania. Trochę inaczej jest w przypadku dalszych znajomych, koleżanki z pracy i ze studiów (skończyłam już studia, ale utrzymuję kontakt z kilkoma osobami). Właściwie trudni mi określić jaka jest ich reakcja. To chyba zdziwienie połączone z lekkim niedowierzaniem, że powodem ślubu jest uczucie. Padają pytania czym zajmuje się narzeczony (w domyśle: ile zarabia), czy robimy duże wesele (w domyśle, czy mamy na to kasę), czy będziemy mieli gdzie mieszkać po ślubie (też pytanie o kasę). Nie wiem, czy dobrze odczytuje to lekkie zdziwienie, ale mam wrażenie, że radość i oczekiwanie na najważniejszy dzień w życiu wzbudza podejrzenia. Nie chwalę się tym i nie opowiadam tylko o ślubie. Staram się nie zamęczać ludzi sobą, nie zasypuję informacjami o sobie, tym bardziej to „lekkie zdziwienie” mnie zastanawia.
Wychodzę za mąż nie dlatego, że szukałam i znalazłam sponsora życiowego, nie wpadliśmy, nie jestem za stara i nie boję się, że zostanę starą panną. Nie lecę na dom i też nie jestem bogata, więc nie podejrzewam swojego narzeczonego o takie powody oświadczyn. Nie czuję też presji otoczenia, moja rodzina nie wymaga mojego zamążpójścia i urodzenia dzieci ku uciesze dziadków. Jestem samodzielna finansowo i raczej zaradna, nie potrzebuję opiekuna, który pozałatwia za mnie sprawy. Mój zamiar spędzenia życia z jednym, ukochanym człowiekiem też nie jest układem lub umową. Właściwie wszystko jest tak, jak być powinno. I to wszystko jest właśnie dziwne dla niektórych osób.
Niektóre kobiety szukają zaradnego i ustawionego finansowa faceta – to ich wybór. Być może spora grupa ludzi obawia się, że jeśli nie zwiążą się z osobą, z którą aktualnie są, to nigdy już nie znajdą kogoś bliskiego. Rozumiem, że lęk przed samotnością może być równie silnym uczuciem, co miłość. Wiem też, że presja społeczna jest duża. Jeśli wszystkie koleżanki wkoło i wszyscy kumple są już „po” to zwyczajnie człowiek może myśleć, że też powinien, szczególnie jeśli rodzina też dopytuje się o to.
Te wszystkie powody nie dotyczą mnie, nie boję się przyznać, że zależy mi na moim wybranku i nawet nie myślę o innych powodach do ślubu niż miłość . Dlaczego ludzi to dziwi? A może to ja mam zbyt idealistyczne podejście, być może, oni wiedzą więcej i myślą sobie, że cieszę się jak głupia? Często też słyszę, że po ślubie wszystko się zmienia, te słowa mają ostudzić moją radość, ale czy przez chwilę nie mogę cieszyć się radością, nawet jeśli faktycznie po ślubie wszystko się zmieni (mam nadzieję, że jednak nie)? Nie wyjdę za mąż myśląc, że po ślubie wszystko się zmieni - to byłoby bardzo smutne. Wychodzę za mąż z wiarą, że będę szczęśliwa przez całe życie, tak jak teraz.
